Op 27 januari 1945 worden Sint Odiliënberg en Posterholt bevrijd. Sint Odiliënberg was verlaten, de Duitsers hadden alle inwoners naar Noord-Nederland geëvacueerd.
Maar het gezin Beckers was het daar niet mee eens en is onderweg naar Friesland uit de trein gestapt en ongemerkt terug naar huis gegaan. Ze zijn thuis gebleven tot net voor de bevrijding. Harrie Beckers daarover:
De soldaten komen een dag voor de bevrijding van het slagveld in Montfort. De familie laat de heren binnen om op krachten te komen. Even later vertellen de Duitsers over de slag van Montfort:
Op 27 januari zouden ze bevrijd worden. Ze horen in de verte de Engelse tanks al ronken. Maar enkelen uren voordat de Britten hier zijn dwingt de "Grüne Polizei", de Duitse Ordedienst, ze alsnog om te evacueren:
Door de explosie is een bejaarde man op slag dood. Enkele zusjes en broertjes zijn gewond. Ze worden naar het noodziekenhuis in Sint Odiliënberg gebracht. Het Rode Kruis vindt het ondenkbaar om de gewonde jonge kinderen van hun ouders te scheiden:
Harrie en de ongedeerde gezinsleden komen alsnog op de trein naar Friesland. Door erbarmelijke omstandigheden in de trein komt een zusje om het leven voordat ze aankomen in Friesland. Als het gezin het nog een paar uur had uitgehouden in Sint Odiliënberg waren ze aan dit lot ontkomen en zouden ze bevrijd zijn geweest. De gewonde gezinsleden die zijn achtergebleven zijn die dag nog door de Engelsen bevrijd en naar het ziekenhuis in Sittard gebracht. Daar hebben ze allemaal de oorlog overleefd.
